Ik identificeer me als een spanko wanneer het gaat om seksuele orientatie. Hoewel ik van seks zeker geniet, is spanking toch echt mijn ding.

Hoewel mijn lichaam reageert op elke soort spanking, wanneer het straf betreft, dan komt daar dat moment dat de pijn domineert en ik de spanking absoluut niet als plezierig ervaar. In het denken over een straf spanking of het herinneren dan is het zeker een erotische spanning, maar in het moment zelf is er alleen maar de pijn en vervaagt de rest.

We doen ook spankings voor periodiek, just because of stress relief en daar ligt het dan toch wel anders. Het doet zeker pijn, soms ook tot hoever een straf kan gaan maar de dynamiek is anders en dan kan ik er zeker genot in vinden.

In die gevallen kan spanking in onze relatie ook een prima voorspel zijn.

Ik ben nieuw op dit forum en heb een aantal topics op deze site gelezen. Het viel mij op dat spanking praktisch onlosmakelijk met straf verbonden is. 
Ik ben opgegroeid in de vijftiger jaren, een tijd dat stevige billenkoek een vast onderdeel was van de opvoeding. Thuis maar ook op school, mijn juf van de ‘Christelijke Lagere School’ had losse harde handjes, ik heb regelmatig over haar knie mogen vertoeven. 
Maar er gebeurde iets in mijn hoofd. Ik begon een flink pak op de billen steeds prettiger te vinden, begon er naar te verlangen en dat begon toen ik een jaar of 7 was : een verwarrende dichomotie. Ik kreeg een angst voor ontdekking. Ik was niet normaal. 
Toen ik als veertien jarige op de MULO een mooie rondborstige mooie lerares had die mij voor de grap dreigde over de knie te nemen omdat ik weer eens mijn huiswerk niet goed had gedaan en weer een onvoldoende had, ging ik de grond in. Mijn hard sloeg op hol.  
Maar ik deed alles om dat niet te tonen. 
Oh wat had ik graag dat ze het zou doen, maar  oh god als iemand daar achter zou komen? 
Op mijn negentiende kreeg ik verkering, leuk meisje. Op een dag toen we ergens koffiedronken pikte ik een sigaret uit haar tasje. Ze vond het niet leuk en zei: ‘Doe dat nog een keer en je gaat bij mij ouderwets over de knie, jij doet dit niet meer’.
Natuurlijk moet ik weer stom doen, door te grijnzen en wat grappen te maken. 
Ik begon me daarna af te vragen, waarom kwel ik mij zo. Vraag het gewoon, nee heb je ja kun je krijgen. 
Dus als ik daarna weer eens een date had, dan vroeg ik het meisje om een spanking.
Ze reageerden er verschillend op. Sommigen vonden het wel vreemd maar ze wilden het mij met plezier geven, anderen wilden het niet.
Uiteindelijk ontmoette ik mijn vrouw. Na enkele jaren bracht ik het ter berde, zij noemde mijn verzoek walgelijk. 
Maar in de loop der jaren begon mijn verlangen te groeien. En uiteindelijk dacht ik, ik kan wel fantaseren tot mijn dood toe, maar wil ik dat?  Ik probeerde toch het buiten mijn relatie te zoeken, en dat heb ik op een gegeven moment ook gezegd. ‘Als jij mijn verlangen naar spanking walgelijk vindt, iets wat zo hoog in mij zit en dat al vanaf mijn jeugd aanwezig is dan moet je mij helemaal walgelijk vinden!.   
Op een middag, we waren op onze slaapkamer en een beetje aan het bekvechten.
‘Ik ben die grote bek van jou zo zat, trek je broek naar beneden, ga over mijn knie’.
Ze trok haar slipper uit, met stevige rubber zool. Ze gaf me een gigantisch pak slaag met die slipper, ze ging door en door. 
‘O mijn god’, zei ze, ‘ik ben wel een beetje te ver gegaan, je kont is donkerrood’.
Ik was enorm gelukkig, ik kuste haar, kocht de grootste bos bloemen die ik kon kopen en bedankte haar en zei dat ik vreselijk trots op haar was. 
Een paar dagen later kwam ze thuis met een pakje. Ik moet het uitpakken. Er zat een stevige badborstel in. Die gaan we wekelijks gebruiken.
Onze relatie werd weer hechter. Vooral ook seksueel.  Straf? Nou ja, als ik een keer te veel pushte, ongeduldig was of een grote mond had, dan kreeg ik wel een flink pak slaag met de kledingborstel, de hand gebruikte ze nooit alleen om mij speels een klap op mijn achterste te geven. 
De meest indrukwekkende spanking die ik van mijn vrouw kreeg was in 2000.
Ik verloor iemand. Overleden. Het greep mij erg aan. Ik huilde niet, trok mijzelf terug. 
Wilde met niemand praten. Ik kwam in een diepe dip.
Enkele dagen na de begrafenis zei mijn vrouw, ga naar boven, kleed je uit, wacht voor het bed op je knieën. Ik begon te schreeuwen, denk je echt dat mijn hoofd hier naar staat.
Laat me met rust. Ze herhaalde het en ik ging naar boven en deed wat ze had gezegd.
Na een uurtje kwam ze binnen, ging op de rand van het bed zitten. Ik ging over haar knie.
Ze pakte de badborstel, de klappen kwamen hard neer. IK besloot geen kik te geven. 
Maar na 40 harde slagen brak ik. Ik huilde de longen uit mijn lijf. Ze ging door.
Toen stopte ze. Ik knielde voor haar, mijn hoofd in haar schoot, ze streelde mijn haar. 
Ik kon weer verder met mijn leven. 
Dus ja. Spanking en straf zijn voor mij niet zo onlosmakelijk verbonden. 
Het versterkt wel onze relatie, mijn behoefte om goed voor haar te zorgen. 

Mooi verhaal bedankt voor het delen, fijn dat jullie elkaar er uiteindelijk toch hebben kunnen vinden.

Het is zo zonde dat er zoveel stigma’s op dit soort dingen bestaan. Als we elkaar allemaal gewoon wat vrijer zouden laten, zou de wereld zo veel beter zijn.

Wij doen dat zowel om te straffen als om het plezier. Bv. wij gooien met dobbelstenen en tellen dan de som op = zoveel zweepslagen of met een kaartspel kan je dat ook goed doen.

Dat monopoly spel heb ik lang geleden met mijn overleden vrouw gespeeld. geld was er niet bij , je betaalde gewoon telkens met een aantal slagen op je lijf te ontvangen.