Hier is mijn sonnet:
Verslaving
Het was te laat – ze had het écht verbruid.
Een harde spanking was niet te vermijden;
Hij zou haar arme billen flink kastijden,
Zijn strenge blik verried reeds dat besluit.
Slechts even later gilde zij het uit!
Hij sloeg haar billen zonder medelijden.
Een felle pijn begon zich te verspreiden,
Hoe gloeide thans haar roodgeslagen huid.
En toch – toen zij na afloop in de hoek
Gezet was met haar donkerrode wangen,
Ontwaakte wéér in haar dat diep verlangen
Om binnenkort haar man opnieuw te stangen,
Zodat ze weer een spanking zou ontvangen.
Zó heftig was haar drang naar billenkoek.
Creatief!
Een reïncarnatie van Shakespeare!
Een stoute man uit Drachten
stond een flinke straf te wachten
zijn vrouw zou op zijn billen slaan
en hij moest in de hoek staan
En misschien had ze nog meer voor hem in gedachten
en
en wat kon hij nog meerv
Mooi gedaan – Lizzy. Volgens mij heb jij de ‘limerick 2.0’ uitgevonden. Heel bijzonder.