Ik ben nu bijna 7 jaar in een spankingrelatie met mijn man. En ik kan absoluut zeggen dat ik in heel veel dingen beter ben geworden, natuurlijk ga ik soms de fout in (lees: frustratie in het verkeer), maar in vergelijking met hoe het was toen we begonnen voel ik me meer in balans en zie ik absoluut verbetering.
Een ding wat echter moeilijk blijft is het loslaten van controle. Wat ze in het Engels “topping from the bottom” noemen. Het niet weten van wanneer, hoe, hoe lang en met wat als het billenkoek betreft. Absoluut geen inspraak te hebben of ik wel of niet genoeg gestraft ben.
In mijn hoofd wil ik geen controle hebben over hoe ik gestraft word. Maar subtiel genoeg, merk ik wel dat ik leidende vragen stel of opmerkingen maak om een reactie uit te lokken. Niet zozeer bratting, maar controle over de situatie proberen te pakken. Manlief is er niet van gediend en dan lig ik weer over de knie of over het bed.
Ik was benieuwd of er ook anderen dat ervaren, dat conflict in je hoofd dat je het allemaal wilt loslaten maar dan toch kan worstelen met de praktijk of realiteit daarvan?
En als je de spanker bent, hoe reageer jij op een spankee die bossy is?
Goeie vraag en ik kan alleen maar zeggen dat ik ervaring heb met goede en minder goede disciplinarians. De minder goede lijken het niet op te pikken als je wat probeert bij te sturen of probeert te vissen naar een bepaalde uitkomst. Sommigen gaan er zelfs in mee. Dat kan een keuze zijn maar net als jij, zie ik toch liever een disciplinarian die dat niet toestaat zodat het ook echt voelt dat ik geen controle heb.
Dus het beste wat een disciplinarian kan doen, in mijn geval, is duidelijk de grens stellen. “Daar ga jij helemaal niet over” of “Dat merk je wel als het zover is”. Ik haat dat soort antwoorden omdat ik wil weten waar ik aan toe ben, aan de ene kant. Maar aan de andere kant, het is inderdaad niet aan mij.