Ik denk dat tranen een hele mooie manier zijn om te ontladen. En wat is er nou fijner dan zo jezelf kunnen zijn dat je ook je tranen mag laten vloeien waar de gene die je straft bij is! Je hoeft je niet groot te houden maar die tranen mogen er gewoon zijn! 

Ik heb vrijwel nooit tranen tijdens een straf. We hebben ooit jaren geleden eens afgesproken dat mijn man pas zou stoppen met straffen als ik zou huilen. Maar we zijn daar snel vanaf gestapt want ik bereik meestal niet het punt waarop ik in tranen ben.

Mijn man houdt mijn billen tijdens de straf goed in de gaten en slaat nooit zolang door dat er vochtige plekken ontstaan. Hij gaat voor vuurrode billen en ook striemen zijn ok , er mogen blauwe plekken ontstaan maar verder gaat hij niet. Als hij vind dat mijn billen genoeg gehad hebben maar dat ik nog niet voldoende gestraft ben dan moet ik vaak een opdracht of een vernederend karweitje uitvoeren. Of hij stuurt me naar bed en verteld dat ik me de volgende ochtend of avond kan melden voor het vervolg van de straf. 

Toen we de afspraak hadden dat ik echt in tranen moest zijn om voldoende van mijn straf te leren was dat voor mij echt een punt van frustratie en ik was in mijn hoofd echt bezig met “moeten huilen” want dan pas kon ik voor mijn gevoel echt ontladen en was ik mijn schuldgevoel echt kwijt. 

Toen we dat los lieten merkte ik dat ik tijdens de straf vaak niet kon huilen.Maar na een straf als ik bijvoorbeeld in bed door hem vastgehouden/getroost word (en hij mijn billen insmeert met wat olie of ze nog even na masseert om de pijn wat te verzachten ) dan komen bij mij de tranen en dan pas komt ook die ontlading.

Ik zou willen dat ze tijdens de straf al zouden komen. Maar jammer genoeg werkt dat voor mij niet zo .

Echt huilen tijdens of na een pak slaag is er bij mij nog niet van gekomen. Wel heb ik regelmatig vochtige ogen tijdens en na de straf omdat Miss C echt flink slaat. Ze gelooft ook niet zo in rustig beginnen of opwarmen dus van de eerste tot de laatste klap voel ik het goed! Dat is afzien maar ook wat ik nodig heb.

Toch is het bij mij ook niet altijd de pijn maar ook de schaamte, schuldgevoel en frustratie met mezelf over het feit dat ik me weer in de nesten gewerkt heb.

Tranen is bij ons geen doel en ook niks om van te schrikken. Als ze komen, dan komen ze. Komen ze niet, dan is het niet.

@danielle Een goed geschreven stukje, keurig gedaan. Toen ik in het begin jou begon te begeleiden waren deze tranen er nog niet, je was toen benieuwd of dat er wel van zou komen een keer. Dat heeft echter niet lang geduurd eerst door het ondergaan van een stevig pak slaag op de blote billen en daarna al snel als jij je overgeeft aan de straf. Jij weet dan dat het terecht is en dat ik niet eerder stop tot ik tevreden ben en de boodschap goed is overgekomen. Als jij berouw toont en de straf is gedaan herken ik bij jou de ontlading. Dan kreeg je een oprechte stevige knuffel, ik stel je gerust en leg nog eens uit dat het nu klaar is. Dan stop ik je nog even warm in bed om weer tot jezelf te komen. Dat heb jij dan ook nodig, dat weet ik. 

Maar ook nog voor je straf ondergaat en je soms best lang je schuldgevoel met je mee hebt moeten dragen en dat je weet dat je aan de beurt zal zijn en het echte straf wordt. Door de opgebouwde spanning kan jij soms al bij de begroeting tijdens een omhelzing al snikken in mijn schouder. Ik voel dan helemaal met je mee, maar de straf zal er niet minder om zijn. 

Fijn dat je positieve tranen ook benoemt. Ik denk dat het er ook mee te maken heeft dat ik je zie staan als persoon, dat je erkenning krijgt voor wie jij echt bent, zonder oordeel. En dat ik zie dat je als jij echt je best doet en je gedrag goed blijft en je doelen behaalt die wij zijn overeengekomen dat de welgemeende complimenten die ik jou geef je ook echt raken. Dan zijn dat traantjes van geluk. 

En voordat men denkt dat Danielle altijd traantjes laat tijdens een sessie, nee dit is zeker niet het geval. En zoals Mark ook omschreef geenzins een doel op zich om tranen te laten vloeien. Wel kan het zijn dat zij hoopt dat er traantjes zullen zijn tijdens een sessie. Ik zal aangeven dat het mag maar dat ik niet zal nastreven. Zo werkt het nu eenmaal niet in mij ogen. Zoveel factoren tellen mee op die dag, zoals gemoedstoestand, ernst van de misdeed de tijd die ik er voor neem etc etc. 

En dan is het nog zo men best mag weten dat het voor de disciplinarian ook wat vraagt. Ik zie het als een grote verantwoordelijkheid om te zorgen dat er zorgvuldig wordt omgegaan met de mentale staat van de bengel. Je wilt als je weggaat dat de mentale staat weer goed is. Dit kost mij altijd best wat energie. Op dat moment sta ik eigenlijk helemaal aan, en probeer haar goed te lezen. Haar verbale en non-verbale reacties zijn bepalend. EN hoe fijn is het dat je later terughoort dat zij weer tot rust is gekomen. Dat zij ontdaan is van schuldgevoel en weer ontspannen de dag door komt. Ik ben wel benieuwd of dit voor de andere gevers van spanking dit ook zo ervaren. 

Ik denk dat Maarten heel terecht wijst op de verantwoordelijkheid als gever van de spanking. Een spanking gebeurt tussen twee personen met de bedoeling dat beide er voldoening uit halen.

Als gever moet je heel gevoelig zijn voor de reacties van de persoon over je knie op wat je doet en zegt. Tranen kunnen een manier zijn waarop de sub intens de spanking beleeft die hij/zij uiteindelijk ook wilt. Dan is het een heel mooi intiem moment. 

Het kan ook zijn dat er iets te overweldigend is voor de sub op dat moment. Zeker als je elkaar nog niet goed kent, kunnen reacties moeilijk interpreteerbaar zijn. En daar moet je  uiteraard heel voorzichtig mee zijn. Daarvoor kunnen goeie communicatie en safewords ook helpen. 

Absoluut waar, wat @spanko85 hier aanhaalt. Als disciplinarian voel ik me heel erg verantwoordelijk voor het welzijn van “mijn” bengels. Ik straf streng maar dat doe ik met liefde. Niet omdat ik ze zo graag straf geef maar omdat ze het op dat moment nodig en verdiend hebben. Maar het liefste zie ik hen groeien tot meer verantwoordelijke mensen, mensen die successen halen die ze anders niet gehaald zouden hebben.

Straf is nooit bedoeld om ze te vernederen maar om ze op te bouwen. De bedoeling is dat ze er iets van leren en zodoende in het vervolg betere beslissingen nemen. Ik onderschrijf het principe van “tough love”. Ze mogen bij mij komen met al hun problemen en die bespreken we samen. Ik veroordeel hen niet maar ik spreek ze wel aan op gedrag en wijs ze op dingen die ze kunnen verbeteren. En pas als ze het daarmee eens zijn, kunnen we er samen aan werken.

Tranen zijn bij mij nooit een doel. Ik schrik er niet van als ze gaan huilen maar ik controleer wel waarom ze dat doen. En als ze niet huilen, is dat ook oké. Iedereen uit z’n schaamte of schuldgevoel op een eigen manier.

Communicatie staat daarbij altijd voorop en mijn jongens weten dat ze alles met mij kunnen bespreken. Altijd.