Amanda kon zich niet bedenken waarom mw. Lambert haar in godsnaam niet mocht. Ze was toch leuk? Die non-binaire nerd die boven haar woonde, vond haar leuk. Die zocht steeds excuusjes om met haar te praten. En haar overbuurvrouw, van wie ze dacht dat ze camde, glimlachte altijd vriendelijk. En ze hadden soms een kort praatje, waarbij Amanda dacht dat de buurvrouw flirtte, maar dat wist ze niet zeker.
Maar mevrouw Lambert… wat was er mis met die vrouw?
Haar gezicht leek extra aangedaan door de zwaartekracht.  Misschien de rest van haar lichaam ook. Daarom was ze zo klein en compact.
Amanda zat er echt mee. En ze probeerde het echt.
Ze groette altijd beleefd…
Ja, er waren natuurlijk incidenten geweest.
Het muziekincident.
Het feestjesincident.
Het cannabisincident.
Het kauwgomincident, maar dat liep nog en daarvan wist W. Lambert ook niet dat Amanda ervoor verantwoordelijk was, dus dat deed er niet echt toe.
En waarschijnlijk nog een paar die Amanda vergeten was, maar… het was al fout gegaan bij de kennismaking. Lam (dat was haar bijnaam voor mw. Lambert) had haar meteen op de regels gewezen en haar met een afkeurende blik aangekeken. Ze was de ‘beheerder’ en nam die rol erg serieus. Verder had ze waarschijnlijk niks in haar leven.
En onlangs, Amanda wist niet eens meer wat er precies aan de hand was, had ze zoiets geks gezegd. Ze had iets gezegd van: ‘Als je mijn dochter was, zou ik je over de knie leggen en een flink pak voor je blote billen hebben gegeven’.
Amanda was geschokt geweest; de woorden bleven door haar hoofd spoken. Die nacht had ze er zelfs over gedroomd.
Nou ja, een soort van. Het was zo’n droom waarin alle muren doorzichtig waren en Lam vreemdroze haar had en er om de een of andere onverklaarbare reden een vis was (wat dat moest symboliseren, kon Amanda echt niet bedenken, maar ze maakte zich er wel zorgen over). Anyway, dat was er allemaal, maar Amanda had dus ook gedroomd dat ze billenkoek kreeg van Lam.
Vreemd en verontrustend. Het bleef door haar hoofd spoken.

Een paar dagen later… Het vuilnisincident.

Het begon met het feit dat Amanda geen zin had om het vuilnis buiten te zetten. Dus had ze haar volle vuilniszak voor haar voordeur gezet, met het idee dat ze hem dan wel weg zou kunnen brengen als ze boodschappen zou gaan doen. Lang verhaal kort, daar had ze ook geen zin in.
En die vuilniszak was ze eigenlijk ook vergeten. Totdat er gebeld werd en er een knalrode Lam voor de deur stond die meteen begon uit te leggen over muizen en ongedierte. Daar stond Amanda’s hoofd echt even niet naar, maar omdat ze de vrede wilde bewaren (en ze niet wilde dat haar ouders, die dit appartement voor haar kochten, erover te horen zouden krijgen) bracht ze, vergezeld door wat gezond protest, de vuilniszak weg. Ze heeft toen misschien onder haar adem Lam een kutwijf genoemd, maar dat kon ze toch niet gehoord hebben, toch?
Toch wel.
6 seconden later had Amanda 3 flinke tikken op het zitvlak van haar shortshorts te pakken. Ze schrok; haar adem stokte in haar keel.
Wat was daar gebeurd?
Was ze nou net gemetoo’d door een bejaarde?
Haar hand greep automatisch naar haar bil, waardoor ze de vuilniszak liet vallen en alles over de grond uitstortte.
Lam stopte haar preek, die helemaal niet tot Amanda was doorgedrongen, en zei met een gemeen lachje:
‘Als je maar zorgt dat het hier brandschoon is als ik weer kom kijken, anders was dit nog maar een voorproefje, jonge dame.’
En toen liep ze weg.
Amanda’s hoofd tolde; ze wist niet wat links of rechts was, maar zonder dat ze het wist had ze alles opgeruimd en de vuilniszak netjes weggebracht.
Misschien was Lam later nog gekomen om de gang te inspecteren, maar Amanda durfde niet meer te gaan kijken.
Ze schaamde zich een beetje; haar billen tintelden. En die nacht droomde ze weer. Ze werd badend in het zweet wakker. Op een goede manier.

In eerste instantie probeerde Amanda Lam te ontlopen. Ze schaamde zich, maar ze merkte ook dat ze het spannend vond. Ze vroeg zich af of Lam haar echt een pak voor haar billen zou geven. Ze kon het zich bijna niet voorstellen, maar ze geloofde haar eigen brein niet. Haar brein was ondertussen al allemaal plannetjes aan het bedenken om wraak te nemen op Lam, om haar uit de tent te lokken.
Kijken wat er gebeurt.
Haar gedachten sloegen op hol. Het mondde uit in brandstichting, maar dat leek achteraf niet zo’n goed idee. En dat terwijl het eigenlijk niet eens nodig was.

Het kauwgomincident.

Het was iets dat al langer speelde. Vlakbij de tuin van Lam was een put. Amanda maakte er met zichzelf een wedstrijd van om haar kauwgom in de put te mikken. Soms lukte dat, meestal niet. Lam vond het vies dat er allemaal kauwgom in en rond de put lag. Ze had briefjes opgehangen en in de appgroep gevraagd of ze wisten wie het deed en of diegene alsjeblieft kon stoppen. Amanda voelde zich wel schuldig, maar het bleef een gewoonte en ze vond het moeilijk ermee te stoppen.
Dus deed ze dat niet.
Wat ze niet wist, was dat Lam, na ongeveer 2 maanden kauwgomterreur, een camera had opgehangen. En ongeveer een week na het vuilnisincident werd er op een rustige, zonnige zondagmiddag op Amanda’s deur gebonst.
Amanda was nog net niet wakker; de muziek stond aan. Haar krullende haar was nog een warboel. Ze had haar pyjama nog aan en de slaap zat nog in haar ogen. Ze maakte strompelend haar weg naar de voordeur. Daar wachtte haar de eerste semigrijns van Lam die ze ooit had gezien.
‘Schijnheilige troela, jij was het de hele tijd.’
Amanda begreep niet wat ze bedoelde.
‘Sorry, maar kunnen we dit later doen?’
Voor ze het wist, voelde Amanda hoe Lam haar oorlel vastpakte en haar meentrok.
‘Ik wist al de hele tijd dat jij het was en nu heb ik bewijs. En ik heb je een belofte gedaan, waar of niet?
Amanda had het iets te druk met haar oor om echt te luisteren, maar ze had een idee van wat er nu zou komen. Vlinders van afgrijzen en spanning ontsproten in haar buik.
Lam sleepte haar naar de bank, smeet wat van de kleren die daar lagen op de grond zonder Amanda’s oor los te laten. En voordat Amanda het wist, lag ze bij Lam over de knie met haar gezicht in de kussens. Lam leek even van het moment te genieten, misschien ook wel van het uitzicht. Haar linkerhand lag stevig op Amanda’s onderrug.
‘Ik wist dat jij het was; het was ook geen toeval dat de ellende begon toen jij hier kwam wonen. Maar nu heb ik je meisje en jij gaat hier voorlopig niet meer weg.’
SMAK
Een flinke klap landde op Amanda’s linkerbil. Een elektrische schok ging door haar lichaam en haar adem stokte in haar keel. Maar echt veel tijd om te reflecteren had ze niet, want Lam ging gretig door en Amanda’s arme billen kregen nauwelijks rust. Ze tintelden voordat ze gloeiden, voordat ze brandden. Amanda probeerde het allemaal over zich heen te laten komen, maar haar lichaam en mond hadden andere plannen. Kleine kreetjes en schokjes namen haar lichaam over en voor ze het wist lag ze spartelend als een vis op het droge over haar aartsvijands schoot.
Nu we vastgesteld hebben dat Amanda de controle over haar lichaamsfuncties een beetje was kwijtgeraakt, kunnen we niet verbaasd zijn dat er een scheldwoord uitfloepte.
Iets wat Lam natuurlijk niet zomaar liet gaan. Ze stopte meteen.
‘Dat is de druppel, jonge dame. Ik was dit eigenlijk niet van plan, maar… dat soort taal kan echt niet door de beugel.’
Het voelt als slowmotion. De vingers haken zich in het elastiek van Amanda’s pyjamabroek en langzaam schuiven ze die naar beneden. Even blaast er een briesje op Amanda’s blote achterste. Ze kan niet geloven dat ze dit laat gebeuren. Ze protesteert wel, maar houdt het niet tegen.
‘Wat doe je, gek wijf, hou daarmee op!’
Lam glundert bij het zien van de rozerode billen van de jonge vrouw over haar knie.
‘Ik zie dat ik al wat schade heb gedaan, maar ik denk dat ik nog even iets meer mijn best moet doen om je echt een lesje te laten leren.’
Nu begint ze langzamer en ritmisch te slaan; het geluid van de harde klappen op Amanda’s blote billen en haar steeds harder en wanhopiger wordende kreten vullen de kamer.
Haar achterste brandt; ze kan zich niet beheersen. Ze trappelt en spartelt en voelt zich net een stout klein kind. De bak met vloek- en scheldwoorden die ze uitspuwt, raakt steeds wat leger. Tranen springen in haar ogen.
Lam is iets aan het preken, maar het dringt allemaal niet meer tot haar door. Haar billen branden, ze schaamt zich, voor haar positie, voor hoe ze zich gedragen heeft, dat ze zich niet groot kon houden, dat dat kleine kreng heeft gewonnen. De klappen regenen neer op haar billen als een hagelstorm en dan opeens is het klaar. Lam helpt haar omhoog en kijkt haar streng in de ogen. Amanda’s handen schieten naar haar achterste.
‘Als ik dit nog eens moet doen, zal ik niet meer zo aardig zijn. Heb je dat begrepen, meisje?
Als Amanda geen antwoord geeft, pakt Lam haar kin en dwingt ze oogcontact af.
‘Begrepen?’
‘Ja, mevrouw,’ stottert Amanda.
‘Goed, fijn dat we elkaar begrijpen. Fijne dag nog.’
En Lam is weg.
Amanda staat in haar eentje in het midden van haar woonkamer over haar vuurrode, bloedhete achterste te wrijven.
Het duurt even voordat ze weer tot haar zinnen komt.
Ze bekijkt haar billen in de spiegel en schrikt. Ze had niet verwacht dat ze zo rood zouden zijn.
Zou ze de politie moeten bellen?
Dit is toch eigenlijk aanranding of geweld of zo…
Maar dan moet ze iedereen haar rode kont laten zien. En of ze daar nou op zit te wachten. Misschien toch zelf het heft in handen nemen.
En meteen beginnen Amanda’s gedachten zich op wraak te richten.
Het zou iets indrukwekkends en vernederends zijn. Iets wat die heks op haar plaats zou zetten. En misschien…
Nee, niet nu al aan nog meer problemen denken.
Ze googlede tips om de pijn in haar achterste iets te verminderen, maar eindigde op haar buik met een koelpak voor de tv.