De regen die nog een motregen was toen ze vertrok, was zich stilaan aan het ontpoppen tot een ongenadige bui. Het veel te dunne jasje dat Kaat had aangetrokken bood weinig bescherming tegen de dikke druppels. De wind veranderde van richting en nu kreeg ze de regen volop in haar gezicht. Ze was de enige fietser vanavond op het schaars verlichte baantje richting het gemeentelijk zwembad, dat ze in de verte zag opdoemen. “Kutweer!”, zei Kaat luidop. “Waarom moet die kutcoach mij per se nu een straftraining laten doen in dat kutzwembad!” Kut was een woord dat ze de laatste tijd veel gebruikte. Terwijl ze de volledig lege fietsenstalling binnenreed, dacht ze terug aan de training van gisteren, die de reden was waarom ze zich vanavond opnieuw naar dit zwembad moest begeven.

Op die verdomde training van gisteren was ze meer dan 10 minuten te laat toegekomen De andere meiden zaten al in het zwembad en de kleedkamer was al op slot. Nadat ze terug naar de receptie gerend was om de reservesleutel te halen, in recordtijd haar badpak had aangetrokken en half buiten adem het zwembad was ingestormd, net niet uitglijdend over de gladde vloer, was de 10 minuten te laat al 17 minuten geworden. Ze sprong in het water en begon aan haar opwarming, toen ze na haar vijfde baantje de rand aantikte, stond de coach haar op te wachten met een getergde blik. Ze durfde hem nauwelijks in de ogen te kijken. Coach Patrick had een natuurlijk gezag. In al die jaren had ze Patrick nooit zijn stem horen verheffen. Als hij sprak, dan zwegen de meiden. Ook al kende ze hem al zo lang, Kaat had zich nog nooit volledig op haar gemak gevoeld bij de coach. En als hij iemand een uitbrander gaf, was ze altijd opgelucht dat zij het niet was.

Ze durfde hem nauwelijks in de ogen te kijken. “S-sorry, coach, ik was op tijd vertrokken, maar …”. Hij stak zijn hand op. “Dat is voor straks na de training. Ik wil je zien in mijn kantoor. Doe nu maar verder, en denk aan de positie van je hoofd. Dat kan enkele tienden van een seconde schelen. OK?”
“Ja coach!” En Kaat stootte zich af voor haar volgende baantje. Ze zag haar grote rivale, Sara, aan de overkant met interesse kijken. “Ja, die trut heeft weer iets om over te roddelen”, dacht ze in zichzelf terwijl ze routineus haar vlinderslag verder deed. Haar lichaam gleed door het water op automatische piloot en haar gedachten dwaalden verder af.

Zwemmen was haar hele leven geweest voor de laatste 14 jaar, ze had zich tot voor kort nooit kunnen voorstellen om te laat te komen op trainingen. Maar nu Kaat 20 was, leek alles veranderd. De natuurlijke motivatie die ze altijd had gehad, die zo vanzelfsprekend was dat ze er nooit over had nagedacht, begon steeds meer te ontbreken. Nu ze aan de universiteit zat, leek het of ze altijd nee moest zeggen tegen alles wat voor anderen normaal was. Alcohol drinken kon niet. Frieten met mayonaise, no way. Uitgaan, vergeet het, want ze moet de volgende ochtend om 6u weer het zwembad in. Ja ze had misschien wel een perfect afgetraind lichaam, maar ze was een fucking zwem-nerd. Al haar vriendinnen hadden al seks gehad, zij had nog niet eens gekust! Maar zomaar stoppen met zwemmen, leek geen optie. Ze kon zich dat zelfs niet voorstellen. Maar ook al wou ze niet stoppen, moest ze zichzelf echt dwingen om op te staan voor de trainingen. Ze begon steeds later te vertrekken, miste al eens een optionele training en ze was dit jaar al twee keer met een kater komen trainen. Ook al voelde ze zich schuldig daarover, toch kon dat haar er niet toebrengen om meer haar best te doen.

Na de training ging Kaat de douche in. De andere meiden waren in een geanimeerd gesprek en draaiden zich om naar haar. Amanda, de minst getalenteerde van de bende maar wel de meest arrogante, riep al giechelend “Zo Kaatje, heb je onder je voeten gekregen van de coach?”.
“Ja, echt hilarisch hoor, Amanda. Nee, ik moet hem zo meteen spreken in zijn kantoor.”
“Amai, ik zou niet in jouw plaats willen zijn hoor!”, gniffelde Amanda en ze draaide zich om naar de anderen. “Straks krijgt ze billenkoek van de coach, zoals Tessa Wulders vroeger!”

De andere meisjes begonnen nu ook te lachen en om het nog erger te maken, stak Amanda haar ingezeepte billen uitdagend naar achter en begon ze met haar rechterhand kletsen te geven op haar billen. “Awww, coach! Het doet pijn! Ik zal de volgende keer op tijd zijn, beloofd!” kirde ze met een idioot hoog stemmetje.

De wangen van Kaat waren vuurrood. Ze zag haar beste vriendin, Stella, naar haar kijken.

“Zeg, stop eens met onnozel te doen.”, zei Stella. “Dat verhaal over Tessa gaat al jaren rond, maar heeft een van jullie ooit billenkoek gekregen van de coach? Nee, ik dacht het niet hè. Kaat gaat gewoon een straftraining krijgen ofzo, whatever.”

Kaat voelde de blos uit haar wangen wegtrekken, maar onwillekeurig dacht ze terug aan dat gesprek bij het ontbijt dat ze ongeveer een jaar geleden had gehad met haar moeder. Het nieuws stond op en de nieuwslezer sprak over de kansen van ons land op de olympische spelen. Toen de nieuwslezer zei, “En het is al sinds Tessa Wulders geleden dat we nog een gouden medaille behaalden op de 100m vlinderslag.”, had Kaat opgekeken. “Mams, heb jij niet met haar getraind nog?”
“Ja schat, dat is alweer dertig jaar geleden ofzo. Toen was coach Patrick net begonnen. We keken allemaal op naar hem, met zijn bronzen medaille.”
“Oh ja, ik wist niet dat hij ook jouw coach was. Was die toen ook al zo streng?”
“Kaatje, in vergelijking met toen, is hij nu heel mild hoor.” Haar moeder aarzelde even. “Zonder zijn strengheid, was Tessa nooit zo ver geraakt trouwens.”
“Euhm … hoe bedoel je dan?”
“Ja, Kaatje, Tessa die stond soms met vuurrode billen onder de douche. Je zal die verhalen over billenkoek ook wel gehoord hebben, niet?”
Kaat kreeg een lichte blos op haar wangen. “Die … euhm … die verhalen zijn waar??”
“Ja liefje, maar dat is eeuwen geleden he. Toen was dat ook al niet echt gebruikelijk, maar dat was iets wat Tessa nodig had. En kijk wat ze gerealiseerd heeft hè. Maar maak je geen zorgen, hij zou dat vandaag nooit opnieuw doen, dat waren compleet andere tijden. Echt.”

Die dag bleef het beeld van Tessa met vuurrode billen onder de douche door Kaat’s hoofd gaan. Toen ze ‘s avonds haar pyjama aanhad en met haar laptop in bed zat, typte ze in Google het woord “billenkoek” in. Ze klikte op “images”. Veel van de foto’s waren wazig gemaakt, bovenaan stond de knop om “adult content” toe te laten. Ze liet het pijltje van de muis boven die knop staan en aarzelde. In een opwelling klapte ze haar laptop weer dicht en deed haar nachtlampje uit. Het woord “billenkoek” bleef echter maar in haar hoofd rondbotsen. In het donker tastte ze naar de laptop op het kastje naast haar bed. De pagina stond nog altijd open. Ze ademde in en klikte op de knop, de pagina laadde opnieuw en nu zag ze de eerste foto. Een meid van een jaar of 20 over de knie van een man die met zijn rechterhand op het punt stond om een stevige klets te geven op de al rode billen van het meisje. Rond haar enkels zat een witte onderbroek. In haar blik was duidelijk dat ze de pijn aan het verbijten was. Ze klikte op de foto zodat die haar scherm vulde. “Site bezoeken?”, kwam op het scherm? Ze klikte “ja” en ze kwam op een pagina met nog meer foto’s. Onder andere een foto van die zelfde meid in de hoek met billen die nu vuurrood waren en haar handen op haar hoofd.

Ze bleef klikken en er bleven maar foto’s komen. Een vreemd gevoel maakte zich meester van Kaat. Ze was opgewonden. Hoewel ze al in maanden niet had gemasturbeerd, gleed haar linkerhand als vanzelf in haar broekje. Ze was nat, heel nat. Ze trok haar hand terug en klapte het scherm opnieuw dicht. De kamer was opnieuw pikdonker. Hoe kon ze hierdoor opgewonden zijn? Dit was fout. Ze probeerde op andere dingen te focussen, op de paper die ze nog moest afwerken voor Romeins recht. Langzaam gleed de opwinding weg uit haar lichaam en kon ze in slaap vallen. De volgende ochtend wiste ze haar zoekgeschiedenis en nam zich voor om dit gewoon te vergeten. En voor enkele weken lukte dat ook, tot ze opnieuw dezelfde term intypte.

Plots voelde ze een tik op haar schouder, en met een schok kwam ze terug uit haar gedachten. “Zeg dromer, antwoord eens, moet ik op wachten op jou tot je bij de coach bent geweest?” Stella keek haar vragend aan terwijl ze de kraan van haar douche dichtdraaide.
“Euhm nee … niet nodig. Vertrek maar. Ik stuur je nog wel een berichtje.”
“Ok dan. Succes hè.”
“Ja, bedankt!”

Toen Kaat uiteindelijk uit de douche kwam, was de kleedkamer verlaten. De geur van chloor en douchegels met agressieve parfums van kokos en vanille was vertrouwd. Ze gritste haar ondergoed van de kapstok en wurmde zich nadien in haar jeans en hoodie. Met een zucht pakte ze haar tas en begaf zich naar het vensterloos kantoortje van de coaches aan het einde van de gang. De deur stond op een kier. Ze klopte aan. “Binnen.”, klonk de vermoeide stem van coach Patrick.

Ze duwde de deur open en ging binnen. Coach Patrick was de trainingsdata aan het ingeven op een oude computer en typte met twee vingers verbeten op het vergeelde klavier. Ze stond voor hem, maar hij keek niet op en het agressieve getok op het klavier bleef doorgaan met af en toe een pauze. Na wat een eeuwigheid leek te duren, keek de coach uiteindelijk op. “Zo jongedame, hoeveel keer denk jij nog te laat te komen dit jaar?”
“N-niet meer, coach, ik … ik ga mij herpakken. Sorry!”, piepte Kaat, terwijl ze naar haar schoenen keek.
“Dat lijkt verdacht veel op wat je mij de vorige keer hebt gezegd, Kaat. Wat zou jij doen in mijn plaats als je met zo’n gedrag wordt geconfronteerd?”
In een flits dacht Kaat aan Tessa Wulders over de knie van de coach. Weeral voelde ze die blos op haar wangen. Ze duwde de gedachte weer weg. “Euhm … ja, s-straftraining zeker?”
De coach zuchtte. “Ja, je geeft met niet veel keuze hè. Morgenavond om acht uur. En zorg dat je op tijd bent!”
“Ja coach, absoluut!”
“Goed, maak dat je hier weg bent. Ik ga afsluiten.”
“Ja coach, tot morgen!”

En hier was ze dan vandaag op de straftraining. En nee, ze was niet op tijd. Geen 17 minuten te laat zoals gisteren, maar te laat. Zes minuten. De blik van coach Patrick sprak boekdelen. Hij wees naar het zwembad. Kaat begon aan haar 160 baantjes. Omdat ze nog niet volledig was gerecupereerd van de training van gisteren, woog de inspanning extra zwaar. Na 100 lengtes begon ze haar techniek te verwaarlozen. Plots hoorde ze het fluitje. Ze zwom naar de kant. “Dat trekt op niets, Kaat, en je weet dat. Kom er maar uit. We gaan eens spreken over je toekomst.”
“M-maar coach, ik zal de training afwerken!”
“Nee Kaat, het heeft geen zin. Kom.”

Kaat hees zich op aan de rand van het zwembad en volgde zwijgend de coach naar de kleedkamer. Hij zette zich neer op een van de bankjes en wees naar het bankje tegenover hem. Kaat, nog steeds in haar hoog uitgesneden donkerblauwe Speedo trainingsbadpak, zette zich met haar nog natte billen op het houten bankje.

“Kaat, ik begin meer en meer het gevoel te krijgen dat het voor jou niet meer hoeft.” De coach zweeg vervolgens en keek haar met een priemende blik aan.
“I-ik w-wil het wel nog.” stamelde ze.
“Dat merk ik op geen enkele manier aan je gedrag. Ik heb het gevoel dat het je niets meer kan schelen. Zelfs vandaag was je te laat.”
“Ja ik weet het, maar het was maar vijf minuten.”
“Het was te laat, jongedame. Ik had je vandaag vijf minuten op voorhand verwacht, niet vijf minuten te laat.”
Ze voelde zich wegsmelten onder zijn blik en voelde tranen opwellen. Met trillende lip zei ze “S-sorry, coach.”
“Is er iets dat we kunnen doen om jou weer de goeie richting uit te krijgen, Kaat, of zetten we er een punt achter?”
Ze voelde een vreemde spanning opkomen in haar lichaam. “M-mischien … mischien k-kan u me aanpakken z-zoals Tessa Wulders toen z-ze mijn leeftijd was?”, stotterde ze. Haar wangen werden rood en ze hield haar blik strak op de grond.
De coach liet opnieuw een lange stilte vallen. Kaat wou dat ze weg kon kruipen onder een steen. Waarom heeft ze dit nu gezegd??
Uiteindelijk sprak hij. “Wat bedoel je dan precies?”
Kaat voelde haar adem stokken. Moest ze het echt luidop zeggen? Fuck, ok dan. “B-billenkoek?”
De coach zuchtte. “Gaan die geruchten nog altijd rond? Hoe kom je daar nu bij, meisje??”
Kaat had zich nooit zo beschaamd gevoeld als nu. Uiteindelijk lukte het toch om te spreken. “M-mijn moeder heeft me verteld dat ze het zelf gezien heeft.”
Opnieuw een pauze. “Ja goed, Tessa was … euhm … een bijzonder geval. En die … euhm … methode was altijd met haar akkoord. Maar ik zou dit vandaag nooit meer doen.”
Het was de eerste keer dat de coach iets van zwakte toonde. Kaat durfde opkijken. “U … u heeft mijn toestemming.”, flapte ze eruit.
De coach stond op en wandelde traag naar de deur. Hij keerde zich om. “Kijk Kaat, ik denk inderdaad dat jij een wake up call nodig hebt. Dus voor één keer, ja. Maar geloof me, dit gaat geen pretje zijn voor jou hoor. Kijk, douche even en denk er over na. Ik kom hier over vijf minuten terug.”

De coach verdween. Kaat kwam weer op adem en probeerde orde te krijgen in de gevoelens die in haar hoofd rond schoten. Mechanisch deed ze haar badpak uit en ging ze onder de douche. Wat had ze hier in gang gezet? Ze voelde opwinding, maar die maakte al snel plaats voor angst. Naast de angst voelde ze schaamte, ging ze nu echt over de knie gaan van de coach? Zou ze niet beter gewoon vertrekken en op haar fiets springen? Ze probeerde rustig in en uit te ademen. “Volg je buikgevoel”, dacht ze. “Ik heb dit nodig.” Uiteindelijk was ze wat gekalmeerd. Ze kwam uit de douche en nam een handdoek, wreef haar natte haren droog, en vervolgens haar hele lichaam. Ze deed haar slipje aan en haar BH. Op dat moment hoorde ze kloppen op de deur. “Mag ik binnenkomen?”, klonk vanachter de deur.
“J-ja coach.”

De coach kwam binnen. Hij had een forse badborstel in zijn rechterhand. Ze had zich nooit enige vragen gesteld bij die houten borstel die aan de muur hing in het kantoortje van de coach.
Hoewel ze de hele tijd in badpak had rondgelopen, voelde ze zich verlegen in haar ondergoed. Ze had een simpele witte onderbroek aan en een blauwe sport BH. Maar de coach keek nauwelijks naar haar. Hij zette zich neer op hetzelfde houten bankje waar hij eerder had gezeten. Hij keek haar recht in de ogen. “Nagedacht?”
“J-ja coach, i-ik ben er klaar voor.”
“Ok dan Kaat. Maar ik waarschuw je nogmaals. Dit gaat pijn doen. Vergeet maar je Disney en prinsessen fantasieën die je hierover zou hebben.”
Kaat bloosde opnieuw. “Ja coach, ik begrijp het, z-zeg maar wat ik moet doen.”
“Je mag hier voor mij komen staan.”
Met licht trillende benen, ging Kaat voor hem gaan staan.
“Handen achter je hoofd.”
Kaat gehoorzaamde.
“Ok, Kaat. Tessa kreeg haar straf op de blote billen. Ik ga dat bij jou ook doen. OK?”
Er ging een schok door Kaat heen. Ze knikte.
Ze voelde coach Patrick’s vingers de band van haar slipje vastnemen aan bijde kanten. Met een ruk trok hij het naar beneden.
“Armen weer naast je lichaam nu.”

Zodra ze haar armen naar beneden deed, nam coach Patrick haar linkerarm vast en dirigeerde haar op een handige manier over zijn knieën. Kaat’s beide handen bevonden zich op de vloer en haar gezicht op zo’n twintig centimeter boven de vloer. Ze durfde niet om te kijken. Ze wachtte af.

Ze hoorde hoe Patrick de badborstel nam en voelde hoe het koude hout van de borstel op haar rechterbil rustte. Zijn linkerhand plaatste Patrick op haar rug. En dan plots kwam de eerste klap.

“PATS!”

Een verschroeiende pijn brak los op haar rechterbil. Ze wou schreeuwen, maar voor ze de gelegenheid had, ging de borstel al opnieuw de hoogte in en kwam neer op haar linkerbil.

“PATS!”

Die tweede klap deed zo mogelijk nog meer pijn.

Even pauzeerde de coach, hetgeen Kaat de mogelijkheid gaf om te ademen. Maar dan ging hij zonder waarschuwing verder. De slagen links en rechts wisselden elkaar af, bijna zonder tussenpauze. Met haar rechterhand probeerde ze wanhopig haar billen te beschermen, maar nog voor ze het besefte, had de coach haar rechterhand in een houdgreep op haar rug. Ze kon geen kant op. Ze spartelde alle kanten uit, maar de slagen bleven komen. Ze schreeuwde en huilde en het snot droop uit haar neus.

Even plots als hij begonnen was, stopte de coach. Hij loste de houdgreep en met haar rechterhand greep ze haar billen vast. De pijn leek nog intenser nu en haar billen gloeiden.

“Zo Kaat, ik hoop dat je hieruit gaat leren. Je mag naar huis nu.”

Als verlamd bleef ze liggen over de knieën van haar coach. Haar hersenen waren nog volop aan het verwerken wat er zonet gebeurd was. Hij gaf haar een zacht klopje op haar rug. “Vooruit Kaat.” Uiteindelijk gaf hij haar een zacht duwtje en liet haar van zijn knieën op de grond glijden. Snikkend lag Kaat op haar zij op de grond, haar slipje rond haar enkels. De koude tegels brachten enige verkoeling voor haar gloeiend hete billen. Voorzichtig stapte de coach over haar heen. Bij de deur draaide hij zich nog eens om. “Kaat, ik hoop dat dit je helpt om voortaan meer je best te doen.”
Kaat keek op. Ze kon alleen maar knikken.
“Goed jongedame, tot volgende week dan.”

Kaat kon zich nauwelijks herinneren hoe ze die avond naar huis gefietst is. Maar ze is nooit meer te laat gekomen nadien.