k ben vandaag een stuk wijzer over mezelf geworden. Ik weet nu heel zeker dat zelf billenkoek geven of ontvangen niks voor mij is. Ondanks dat ik er fantasieën over heb. Ik heb het verschil tussen fantasie en praktijk ervaren. In mijn fantasiewereld vind ik het opwindend en lukt alles, in de realiteit niet.
Beste Lina, ik heb je forum bericht hier gelezen en ik moest er toch even op reageren. Je hebt ervaren dat een ander echt billenkoek geven iets heel anders is dan erover fantaseren en dat klopt! Ieder mens heeft fantasieën en verlangens en die hoeven we gelukkig niet allemaal in daden om te zetten. Geen enkele fantasie kan je voorbereiden op de echte ervaring. Het kan natuurlijk zijn dat billenkoek geven en krijgen allebei niet aan jou besteed is. Dat is prima, ik wil je niks aanpraten.
Maar wat ik je wel wil meegeven, is dat je geen sadist hoeft te zijn om billenkoek te geven. Ik geniet niet van het slaan en het pijn doen. Waar ik wel van geniet, is het vertrouwen dat ik krijg, de intieme band tussen gever en ontvanger. Misschien was de sfeer deze keer te serieus en zou een luchthartig spel je beter passen, zeker in het begin. Iemand over de knie leggen met een lach en een knipoog is een andere situatie dan meteen een streng pak slaag uitdelen. Iemand billenkoek geven die ernaar verlangt, die het nodig heeft, is geen vorm van gemeen zijn. Sterker nog, het is een gunst. Je geeft die persoon iets wat hij of zij waardevol vindt, nodig heeft misschien wel. Als jij dat mag geven, is dat een voorrecht.
Ik denk dat er niemand is die iets met billenkoek heeft, die nooit gedacht heeft “ben ik wel normaal?” Die vraag is bij mij wel duizend keer opgekomen, denk ik. Ben ik ziek? Ben ik een gemeen kreng? Maar juist jezelf die vraag stellen, is een goed teken. Iemand waar echt iets mee aan de hand is, zal zichzelf die vraag niet zo snel stellen.
In onze opvoeding wordt ons geleerd dat iemand pijn doet iets slecht is. Zeker ons meisjes wordt dat al heel vroeg bijgebracht. “Je mag een ander niet slaan” of ‘we doen elkaar geen pijn”. En ook “we zijn allemaal gelijk”. Een relatie met billenkoek draait om een spel van ongelijkheid, met macht, ook als het niet serieus is. Tegenwoordig is macht bijna een vies woord maar dat is niet altijd zo geweest. In het verleden was macht iets natuurlijks, de een had het, een ander had het niet. Nu wil ik niet zeggen dat we terug moeten naar vroeger maar wel dat we niet bang moeten zijn voor spelen met andere normen en waarden.
Ik zou hier ook wel een boek over kunnen schrijven maar wat ik eigenlijk zeggen wil, is dit: neem niet te snel een besluit. Laat het gebeuren met Vivien en Don rustig op je inwerken, schrijf aan je verhalen en stop daar lekker je fantasie in. Denk er nog eens rustig over na en probeer het misschien nog eens, in een andere setting, minder serieus en misschien denk je er dan anders over. Misschien voelt het dan beter. Als het echt een fantasie van je is, moet je misschien niet opgeven na een ervaring waar je van schrok. Laat het even bezinken en misschien komt die kriebel dan weer terug.
Stuur me rustig een berichtje als je daar behoefte aan hebt.
Dankjewel @misshelen voor je uitgebreide reactie, die ik zo belangrijk vind dat ik de tekst heb geprint daarnet. Dingen luchthartiger en minder serieus aanpakken is (ook in de rest van mijn leven) echt iets waar ik aan moet werken, daar leg je de vinger op de zere plek. Ik ben nogal een serieus type (hoor ik ook van anderen). Nieuwe dingen op een speelsere manier beginnen dat zou ik moeten doen, maar bij mij is het meestal een kwestie van alles of niets. En dan was ik ook nog bij Vivien en Don waarmee je heus wel kan lachen maar die in een zeer serieuze vorm van flr zitten met alle serieuze dingen die daarbij horen die je zeker geen luchthartig spel meer kunt noemen…
Wat hier denk ik ook nog doorheen speelt zijn mijn spanking ervaringen in mijn havo tijd 10 jaar geleden. Dat was onvrijwillige spanking en ik dacht de hele tijd: het viel wel mee. Sinds kort ben ik mijn dagboeken uit die tijd aan het teruglezen. Met tegenzin doe ik dat omdat er veel genante dingen in staan die ik liever niet teruglees. Ik bedoel gedoe met mijn ouders, aan/uit toestanden met vriendjes enz. Maar ik schrik hoe heftig het eigenlijk was met die spanking. Daar heb ik veel van weggestopt en ik lees hoe kwaad en tegelijk verliefd ik toen was op de leraar die dat deed. Die kwam ook bij ons thuis als vriend van mijn ouders en me eigenlijk ook groomde met cadeautjes. Het rare is dat ik me van die verliefdheid niks kan herinneren.
Mooi verwoord en mooi geschreven en dat geldt voor beide. 1 ding kwam gelijk naar binnen, “reality fills fantasy” de naam van het album van Earth and Fire uit de jaren 80 met, ja hoe kan het ook anders, een strenge vrouw aan het roer, Jerney Kaagman, met een dijk van een stem en een mooie kop. Reality fills fantasy, vrij vertaald, de realiteit vult de fantasie en zonder te oormerken, stickers op te plakken, te oordelen of te ont of be-moedigen. Wat je overkomen is Lina weet ik niet maar ik ga alleen op je verhaal af en daarbij kwam maar 1 ding op. Ontzettend dapper en krachtig maar ik schaar mij gelijk achter de mening van Miss Helen ( anders krijg ik billenkoek… ) neem niet te snel een besluit. Duidelijk speelt het verleden met je( in de PMA theorie een bad cluster ) en die krijg je alleen weg door terug te gaan naar het moment en daar de boel ontkrachten zodat het een definitieve plek krijgt achter slot en grendel in je hoofd, pas dan kan je weer verder met je fantasie. Een hoop theorie en als ik dit op mij projecteer. Ik verlang er alleen maar naar, een stevig pak op mijn blote billen en zolang dat moment niet heeft plaats gevonden blijf ik er over lezen, fantaseren. Er voor betalen wil ik niet, wat ik wil is op een dag in dit forum iemand tegen te komen die dezelfde gedachte heeft en wie weet komt het dan wel tot een ontmoeting maar tot die tijd geniet ik van de chats, de strenge Miss Helen, de ondeugende Danielle en wie er allemaal actief is in dit forum ( ik lees 29 deelnemers ) Af en toe gooi ik er eens een fantasie in die uitlokt tot en last but not least, neen , het is geen ziekte en neen, je bent normaal, of hoe Miss Helen het omschrijft ,(ik citeer ) iemand waar mee echt iets aan de hand is zal zichzelf die vraag niet stellen ( einde citaat) , het heeft tijd nodig en mocht je daar aan twijfelen…genoeg mensen om je heen die je willen helpen, ook ondergetekende, veel wijsheid dear !